"My name is Turkish. Funny name for an Englishman, I know. My parents to be were on the same plane when it crashed. That's how they met. They named me after the name of the plane. Not many people are named after a plane crash. That's Tommy. He tells people he was named after a gun, but I know he was really named after a famous 19th century ballet dancer"
"What if you could go back in time, and take all those hours of pain and darkness and replace them with something better?" (Donnie Darko - Jena Malone)
Tam bir yıl önce bugün yayın hayatına başladı bu blog. Belki de hiç aklında yoktu blog sahibinin böyle bir işe girişmek. Bir anda oldu her şey. Hep öyle olur. Okunma ve beğenilme kaygısı gütmeden yola çıkıldı. Bir süre yoktu kafada... Gittiği yere kadardı...
İki insan... Çok sıkı olabilir bazen bağları. Dostluktur adı. Karşılık beklenmez. Yaptıkları her şey birbirleri içindir. En zor anlarda sırt sırta verebilen insanlardır bunlar. Dayak yenecekse de birlikte yerler, mücadele edilecekse de birlikte ederler. Biri bir diğeri için çamur bile yiyebilir. Yeter ki o istesin.
Pekin 2008 Olimpiyat Oyunları başladığı günden bu yana tartışıp duruyoruz. "Nerede hata yapıyoruz"a verilecek bir cevabımızın dahi olmadığı anda bugün öğlen saatlerinde minderde Ramazan Şahin adındaki şahsın Türkiye adına altın madalya için mücadele edeceği haberini aldık. Pekçokları gibi televizyon karşısına geçtiğimde sporcunun şortunun renklerini ve göğüs bölgesinde yer alan Türk bayrağını görmesem Türkiye adına yarıştığına bin şahit isteyeceğim neredeyse. Neticede yine devşirme bir sporcu sayesinde ilk altın madalyasını kazandı ülkem. Lâkin ben hiç sevinmedim bu duruma. Az önce de belirttiğim üzere bu madalyanın bize hiçbir getirisi olmadığı gibi hafife alınmaması gereken şekilde götürüsü olduğu kanaatindeyim.
İnsanoğlunun alışkanlıklarından vazgeçmesi hiç de kolay değildir. Öyle ki bu durumun imkân dahilinde bile olmadığını söylesem, kimsenin de itirazı olacağını zannetmiyorum. Yunan şair Kavafis şarkılara dahi konu olmuş o meşhur şiirinde şöyle seslenir; "Yeni bir ülke bulamazsın, yeni bir şehir bulamazsın, bu şehir arkandan gelecektir". Demek istediğim... İster tavırlarınızı baz alın, isterseniz de bir şeylere olan bağlanıp kalma duygunuzu... Pek bir farkı yok. Herhangi bir durumda herhangi birisinden vazgeçmeniz kolay değildir. Çünkü içinize işlemiştir ve benliğinizin bir parçası olmuştur. Bunun izlerini bir roman karakterinde arasak hiç kuşkusuz ilk işaret edeceğimiz Goethe'nin Werther'i olur.
"Now tell me, what happened to my ship?" (Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest - Geoffrey Rush)
Fotoğraf birçoklarının düşünmesi muhtemel şekilde Türkiye'den değil, İspanya'dan... Deportivo la Coruna'nın stadyumu olan Riazor'da oynanan her maçta tribünlerde en az bir adet Türk bayrağına rastlamak mümkün. Hikâyenin başlangıcı ise ta Barbaros Hayrettin Paşa'ya dek uzanmakta. Deportivo İspanya'nın Galiçya bölgesinin takımıdır. Zamanında bu bölgenin halkı Barbaros Hayrettin Paşa ile son derece iyi ilişkiler içindeymiş. Böylelikle bölge insanları kendilerini El Turco olarak adlandırmışlar. Bundan 25 yıl önce ise Deportivo'nun ezeli rakibi olan Celta Vigo'nun taraftarları Deportivo taraftarlarına hakaret mahiyetinde "Türkler" diye hitap etmeye başlamış. Türklüğün hakaret değil, olsa olsa gurur kaynağı olacağını düşünen Deportivo taraftar grubu ise gruplarının adını El Turco yapmak konusunda düşünmemişler bile. Ayrıca kulübün takma isimlerinden birisi de Los Turcos. İki takım taraftarları arasındaki olayların patlak verdiği günden bu yana Riazor'daki her Deportivo maçında tribünlerde en az bir Türk bayrağı mutlaka bulunur. Fotoğrafta gördüğünüz kareografideki dev Türk bayrağı ise Deportivo'nun bir Şampiyonlar Ligi maçında Yunan temsilcisi Panathinaikos ile yaptığı karşılaşmadan önce tribünlerde dalgalandırılmıştır.
"Kahpe Yunan senin düşmanın" ya da "Hain Ermeni'den dost olmaz"... Ağızdan çıkması çok kolaydır. Herkesi düşman bellemişizdir. Güvenip durduğumuz, okutmaktan gurur duyduğumuz tarihe karşı aldığımız ağır yenilginin yüzümüze vuran apaçık yansımasıdır aslında bu. Öyle öğretilmiştir bize, suç bizim değildir yani. Ancak hiç bize bahşedilen beyni kullanma yolunu seçmemişizdir. Başkalarının dayatmalarını koyun gibi takip etmişizdir. Başımıza lider ettiğimiz insanlar oturdukları tahtları kendi fantazilerine alet etmişlerdir. Onların aldığı kararlar halkları karşı karşıya getirmiş, birbirlerini bir kez dahi görmemiş olan insanlar nedenini bile anlamadıkları bir şekilde birbirlerine karşı düşman ilân edilmişlerdir. Savaşa neden olanlar kıçlarını koltuk ısıtmak için kullanırken, gencecik insanlar ölüme gönderilmiştir. Bir sabah kapı çalar. Alıp götürürler sizi. Nereye gittiğinizi bile sormaya vaktiniz olmaz. Sorabilseniz bile fayda etmez. Götürüldüğünüz yerden kaçışınız mümkün değildir. Yürekleriniz milli gururla doldurulur... Bir kez dahi görmediğiniz, başka bir ortamda tanışma fırsatı yakalasanız belki de çok yakın arkadaş olabileceğiniz insanlara kurşun sıkmaktır göreviniz. Devletlerin uyguladığı politikalar sonucu halklar birbirine düşman ediliyor. Kimse de "Benim suçum ne! Geçmişin hesapları beni neden Yunan ile, Fransız ile, İngiliz ile düşman etmek zorunda?" diye sormuyor ki savaş ortamları günümüzde yaşanmaya devam ediyorsa bunun en önemli sebebi budur.
"You see, before he came down here, it never snowed. And afterwards, it did. If he weren't up there now... I don't think it would be snowing. Sometimes you can still catch me dancing in it." (Edward Scissorhands - Winona Ryder)
- Stansfield? (Jean Reno)
Yıllar önce Tempo ve Aktüel gibi haftalık dergilerin arka sayfalarında "Şaşı Bak Şaşır"lar olurdu. Sayfayı yüzüme yaklaştırıp uzaklaştırmak, ters tutmak, gözlerimi yuvalarından fırlatmak gibi giriştiğim türlü şaklabanlıklardan bir sonuç alamaz, üstüne bir de "İnsanları maymuna çevirmekten hoşlanıyor ibneler" diye şikayet ederdim. Sonra bir gün o ilk bakışta anlamsız gelen resimleri yaratanlara okuduğum tüm lanetlerden utandım. Kuzenim başarmıştı. "Aha da dinozor gördüm, üstüme üstüme geliyor" diye inleyince odanın içinde merakım katlanmıştı tabii. Gözlerimi kan kırmızı kesilene kadar kırpmadan odaklandım ve gördüm. Ondan sonra her hafta bulabildiğim tüm dergileri almaya başladım. Sanırım 3D teknolojisi ile olan tanışıklığım o günlere dayanır. Zaman ilerledikçe bizi 3.boyutla tanıştıran teknoloji de gelişti. Piyasayı tamamı 3.boyutlu resimlerden oluşan dergiler kapladı, yanlarında çıkan bir tarafı kırmızı diğer tarafı yeşik renkli gözlükler de hediyesiydi. Komik görünürdük onları taktığımızda, evet. Ancak onsuz da resimlere bakmak pek bir işe yaramıyordu açıkçası. Yine, bunu izleyen zamanda dörtte biri 3.boyutlu olan belgeseller yayınlanmaya başladı. Hareket hâlindeki cisimlere bile yüklemişlerdi ya bu teknolojiyi, helâl olsundu.
Çocukluğumu anımsıyorum da öyle pek fazla takip ettiğim çizgi dizi yoktu. Hatta saymaya kalksam Dragon Ball, Küçük Golcü ve Transformers'den başka gerçek anlamda ilgiyle takip ettiğim bir yapım hatırlamıyorum. Çocukluk geride kaldı tabii. Ülkem insanının çocuk kitabı okuma ve çizgi film izleme konusundaki hassas yaklaşımına ve yaşıma inat fırsat buldukça takip etmeye çalışıyorum bunları. Çok uzun bir aranın akabinde takip etmeye başladığım ilk çizgi diziydi Avatar: The Last Airbender, sona erdi o da. Uzadıkça uzayan ve haliyle eski tadından eser kalmayan dizilere inat tadında bırakılan ve efsane mertebesine ulaşan nadir yapımlardan biri oldu. Ben boşluğa düştüm ardından.
"If the people we love are stolen from us, the way to have them live on is to never stop loving them. Buildings burn, people die, but real love is forever." (The Crow - Rochelle Davis)
