Metal Gear Solid 3: Snake Eater

Her daim erkek çocukların kendilerini eğlendirmek ve oyalanmak için bulacakları meşgaleler kız çocukların sahip olduklarından daha fazladır. Kızlar köşe başlarında ya da oadalarında evcilik oyunlarına fena halde sararken, ve hatta belki de sokakta ip atlarken, erkek çocuklar sabahtan akşama kadar top peşinde koşturabilir, bir anda kendilerini kovboy-kızılderili çatışmaları arasında bulabilir, bilyeleri tokuşturabilir, meyve bahçelerini yağmalayabilir, yaşına başına bakmadan tavla bile oynayabilir, geride hâlâ zaman kalmışsa bilgisayar başına geçip kendini sanal dünyanın kolları arasına bırakabilir. En nihayetinde; "Based on a true story..."
Her ne kadar çocukluktan yeni çıkmış bir birey olsam da şimdiden özlem duyuyorum ben çocukluğuma. En çok da kaleleri taştan yapılmış bir sahada top koşturmak ve bilgisayar oyunlarında dünyayı kurtarmaktan haz alırdım. Geldiğim nokta itibari ile değişen hiçbir şey yok. Sadece toplara eskisi kadar sık vuramıyorum; hafta bir, iki haftada bir... Öte yandan bilgisayar oyunları ile aramızdaki bağ hâlâ aynı kuvvetiyle devam ediyor.
Birçokları gibi oturup saatlerce futbol oyunları başında vakit harcamıyorum. İşin futbol kısmı bilgisayarda yaşanacaksa eğer bu genellikle Championship Manager olur. Benim gönlümdeki tahtın sahipleri bellidir aslında; Resident Evil, Silent Hill, God of War... Tüm bunlardan ayrı, nazarımda bambaşka bir yere sahip bir yapım daha var ki o da Metal Gear Solid serisidir. Allah çarpar vallahi, oyun deyip geçmemek lâzım...
1998 yılında edinmiş olduğum ilk PlayStation için Konami firmasının üretmiş olduğu bir oyundu Metal Gear Solid. Benim kendisiyle tanışıklığım birkaç sene rötarla bir komşumuz sayesinde olmuştu. İlk görüşte aşk derler ya, bu olmalıydı, oynamamış ve sadece izlemekle yetinmiş biri olarak... Sonrası sadece bekleyişti... Komşunun oyunu bitirmesini bekliyordum ki ondan alabileyim, ekran başında sabahlayabileyim.
Oyunun orta derecede İngilizce gerektiriyor oluşu ve benim o dönemde sıfır İngilizce ile yaşantıma devam ediyor oluşum bile Metal Gear Solid'in başına oturmam için bir engel teşkil etmiyordu. Evet, oyunun konusu hakkında zerre fikrim yoktu ama kendinizi bir Hollywood aksiyonu içinde hissediyorsanız kimin yabancı dile ihtiyacı olurdu ki!
Oyunda beni ve benim gibi birçoklarını çeken neydi? Neticede oyun piyasasına sürülen ilk aksiyon oyunu değildi MGS. Evet, ilk aksiyon oyunu değildi belki ama getirdiği pek çok "ilk" vardı, orası kesin. Tomb Raider'in, Resident Evil'in, Max Payne'nin sunamadığını devrim niteliğinde sunmuştu. Bir kere bu oyunda esas olan pata küte düşmana dalmak değil, gizlilik içinde, adeta bir hayaletmişsiniz gibi hareket etmekti. Silahınız bu oyunda aslında sizin en büyük düşmanınız oluyor ve yanlış yer ve yanlış zamanda kullandığınızda kendinizi imha edebiliyordunuz. Yıllar sonra ilk MGS'yi yeniden oynadığımda artık her şey çok daha açıktı tabii. İngilizce'nin gözünü seveyim...
PlayStation2'nin piyasaya sürülmesi ile birlikte oyun konsolları çağ atlamış oldu. Bu aletin satışa sunulmasıyla kullanıcıyı PSX'e (PlayStation) bağlayan hiçbir şey kalmamış oldu. Çünkü PS2, PSX'in yapabildiği her şeyi yapabiliyor ve üstüne de hatırı sayılır ölçüde koyuyordu. PSX'i damdaki yerine pabuçlarıyla birlikte göndermem ve PS2 için ilk sunulan oyunlardan biri olan Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty'nin dünyasına kendimi kaptırmam fazla sürmedi.
Kısa bir süre sonra üretilen Metal Gear Solid 3: Snake Eater ise video oyunları tarihinde artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağının kanıtıydı adeta. Bir oyundan çok interaktif bir filmi anımsatan; senaryosu, jeneriği, müzikleri ile insanı kendine hayran bırakan bir yapımdı. Oyunun ana karakteri John, nam-ı diğer Solid Snake, Soğuk Savaş sonrası Rusyası'ndadır. Bu ülkede üretilmekte olan bir silah ile Amerika'nın herhangi bir yerini vurmak mümkün olacaktır. Bir ajan olarak görev bellidir aslında...
Metal Gear Solid 3: Snake Eater'in asla sadece bir oyun olmadığını belirttim. Eğer ki bir video oyununun sonunda gözleriniz doluyorsa, konsolu kapatmaya eliniz varmıyorsa, bu söylediğimin bir gerçekliği var.
MGS3'te yapay zekanın da tavan yaptığını belirtmeden geçmeyeyim. Oyunda belli yerlerde yüzleşmek zorunda kaldığınız The Fear, The Fury, The End, The Sorrow, The Pain, Colonel Volgin, Ocelot ve en nihayetinde The Boss bunun en güzel kanıtı. Hemen The End'i ele alalım mesela... Oynayanlar bilir... The End 100 yaşını devirmiş, ayağa bile kalkamayan, "sniper'in babası" olarak nitelenen biridir. Aslına bakarsanız kendisi hayatta bile değildi ve enerjisini güneşten aldığı an gözlerini yeninden açabiliyordu. Kendisi ile yapılan kapışmanın orta yerinde oyunu kaydedip kapatabiliyor, birkaç gün sonra oyunu yeniden açtığınızda ihtiyarın güçten düşmüş olduğunu ve bunun nedeninin de kapışmanın günlerce sürmüş olması olduğunu görüyorsunuz. Birkaç gün daha bekleseydiniz eğer, The End ile savaşmanıza gerek bile kalmayabilirdi. Oyunda alt etmesi en zor düşmanın The End olduğunu düşünürsek, bana çok da makul bir çözümmüş gibi geliyor :)
MGS'nin tüm gerçekçiliğinin yanı sıra zaman zaman gerçekdışılığa da başvurulmuş olduğunu görüyoruz. Yine oyun boyunca karşımıza çıkan düşmanlar bize bunu gösteriyor. Okkalı düşmanlarınızın bir bölümün aslında ölü olması, kimisinin de suda bile yürüyebiliyor olmasından bunu anlayabiliriz. Ancak The Cobra Unit adı altında biraraya gelen bu esas düşmanların isimlerine bakınca aslında tüm bu isimlerin oyunun ana karakteri Snake'nin hislerini sembolize etmiş oldukların görürüz. Etkisiz hâle getirilen her biri Snake'nin kurtuluşuna giden yoldaki bir duvarı daha ortadan kaldırır.
Kullanmaktan bir hayli nefret ettiğim basit bir tabir var; "anlatılmaz yaşanır"... Hani hayatımda tek bir şey için kullanacak olsam bu tabiri sanırım hiç düşünmeden Metal Gear Solid serisi için ve özellikle oyunun üçüncüsü için kullanırım. Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots'u henüz oynama fırsatı bulamadığım için yorum yapamam ama oyunun PS3'te sürüldüğünü bilmek yetiyor aslında. PSX ve PS2'den sonra bir de PS3 sahibi olursam günün birinde, joypad'i elime ilk kez MGS4 için alacağım kesin.
Metal Gear Solid 3: Snake Eater, bir video oyunu için gereğinden fazla gerçekçi... Henüz oyunun başında, jenerikte, Cynthia Harrell'in harika sesi eşliğinde muhteşem Snake Eater şarkısı bizi havaya sokuyor, oyunun sonlarına doğru Elisa Fiorillo'nun performansı ile Don't Be Afraid ile hüzünleniyoruz ve oyun sonunda "cast" akmaya başladığında fonda çalan Starsailor imzalı Way to Fall ile koyveriyoruz kendimizi.
Neticede, devletleri için her şeylerini veren ama günü geldiğinde devletlerinin sırtlarını görmek zorunda bırakılan isimsiz kahramanları ve anlamsız düşmanlıkları ironik hâliyle gözlerimizin önünde buluruz.