İsrail bombalıyor... Savaş kanunlarını hiçe sayarak vuruyor... Hastaneleri, okulları... Ve çocukları vuruyor hepsinden öte... Ağzında mermi yerine emzik taşıması gereken bebekleri... Bela okuyorum, lanet okuyorum... Hem İsrail'e hem de Gazze'de olan biteni sadece kınamakla yetinenlere...
İlkbahar kokan bir sonbahar sabahına uyandı dalgın gözlerin sen sonbaharın sarılığını eskiden hiç bilmezdin... En güzel çiçeklerini uzatmıştı hep pencerendeki akasya ondandır sen yaşamın kupkuru dallarını hiç görmedin...
Baharlar upuzun yollar gibi uzansın ömrüne!
Deniz kokan bir kıyı kasabasında uyandı yorgun gözlerin sen fırtınaların ıslığını eskiden hiç bilmezdin... Sevda çığlıklarıyla en güzel şarkılarını söylemişti hep göğündeki martılar ondandır sen yaşamın azgın dalgalarını hiç tanımadın...
Denizler gökyüzü atlası gibi serilsin ömrüne!
Itır kokan çocukluk şehrinde uyandı dalgın gözlerin sen ayrılıkların rengini eskiden hiç bilmezdin... Annenin üstüne titremesi gibi taze ekmek kokusu taşımıştı hep sokaklar ondandır sen yaşamın ayrık otlarını hiç bilmedin...
Sokaklar bayram sabahları gibi uzansın ömrüne!
Buğusunda hasret tüten bir İstanbul sabahına uyandı yorgun gözlerin sen hasretin kokusunu eskiden hiç bilmezdin... Yedi tepesinin her birinden aşkı büyütmüştü sana hep İstanbul ondandır sen yaşamın İstanbul hasreti olduğunu hiç bilmedin...
İstanbul gökkuşağı gibi serilsin ömrüne!
Gözyaşında keder yüklü bir yalnızlık sabahına uyandı dalgın gözlerin sen gözyaşının tuz tadını eskiden hiç bilmezdin... Matarasında sevinç taşıyan şarkılar sunmuştu sana hep sevdalar ondandır sen yaşamın çıkınında yalnızlık da olduğunu hiç bilmedin...
Sevda çocuk gülüşleri gibi uzansın ömrüne!
Mendiline kan damlayan bir yolculuk sabahına uyandı yorgun gözlerin sen dönüşsüz yolculukların acısını eskiden hiç bilmezdin... Olanca kızıllığıyla kavuşmakları anlatmıştı sana hep güller ondandır sen yolculuğun gül dikenleriyle ellerine batacağını hiç bilmedin...
Güller kokusunu hiç yitirmeden kızıl bir gülüşle serilsin ömrüne!
Mendilindeki kanı gül diye yüreğine taktığın bir sabaha uyandı sonra gözlerin sen yalnızlığa çığlık çığlık şarkı söylendiğini eskiden hiç bilmezdin... Issız şarkısını bir keman sesinin tınısında söyleyip durdu sana oysa yıllar sen uyandığın tüm bu sabahların yaşamın kendisi olduğunu şimdi öğrendin...
Hanımeli kokarken sabah, deniz dingindi... Sen miydin uyanan yoksa sabah mıydı?
"Merhametsiz kış sabahlarından önce herkesin, ayaklarını ısıtmak için birine ihtiyacı vardır. Kış aslında iki kişilik bir mevsimdir. Uyku kokan yorganlar, birbirine karışan rüyalar, sayıklamalarla uyandırdığın biri ve onun gecenin ortasında gülen yüzü... Bu, sokulmanın mevsimi! Eskiden pazarlarda satılan civcivler gibi, kemikler, eklemler birbirine geçmeli... Kış, bir insanın başka bir insan için yapıldığının delili!"
Bu sözü söylemiş: "Sırf yabancı oyuncuların Noel'i için ligin 16. haftada kesilmesini anlamıyorum. Bu müslüman mahallesinde salyangoz satmaktır bana göre." Kim mi söylemiş, tabii ki Bülent Uygun. Nazarımda Ajdar birdir, bu iki... İkisini de gördüğüm yerde... Salyangozdan tiksinmem Bülent'ten tiksindiğim kadar.
Kanal 7’de yayınlanan bir programda ölünün nasıl kefenlenmesi gerektiğinin uygulamalı olarak anlatıldığını duymuş muydunuz? En azından şimdi duydunuz. Konu mankeni temsili ölüden bahsetmiyorum bile... Akıl fikir...
Tükenmez kalemim tükendiğinde garip bir hüzün kaplar yüreğimi...
Ğ mi daha karizma yoksa W mi yoksa Q mu? Kim daha çok eksikliğini çekiyor, biz mi W ve Q’nun, gavur mu Ğ’nin?
“Ne diye hitap etsem ki? Fifti Bey desem olur mu ki?”
Beşiktaş’lı bir arkadaşım Yıldırım Demirören’e her seferinde ısrarla Tüpçü diyor ve ben her seferinde aynı sıfata gülmeden edemiyorum. Aynı arkadaş PES2009 oynarken Manchester United’li Brown’un ayağına geldiğinde “Eveeeet, top Kahverengi’de, Kahverengi bir çalıııım...” diyerek gaza geldikçe ben gülmekten kalemde golü görüyorum. Çok iyi yöntem, çoook!
Pamuklara sarılıp sarmalanmak istiyor bu deli gönül.
Ben hep mitoz bölünmenin hayaliyle yaşadım, biliyor musunuz? Mayoz da olur...
Japonya’da Kapital’i çizgi roman yapmışlar. Biz yaşamayalım ki bunun üstüne!
“Hüzün dolu geceler, buğulu pencereler...”
Rüya da görüyorum artık... Bir şeyi çok düşünürseniz görürmüşsünüz ya, o hesap işte benimkisi de...
Bulunduğum yere yakın üç tane camii var. Üçü de birbirine benden yakın... Hö? Ne dedim şimdi ben? Her neyse... Bir tanesinde ezan okunurken diğer ikisinde bir bekleyiştir gidiyor. Ezan bittiğinde sıradaki camii bayrağı devralıyor ve öteki bekleme haline devam ediyor. İkinci camii de ezan okuma işlemini nihayete erdirdiğinde olanı anlatmama gerek yok herhalde!
Feridun Hürel’in dersinden bir geçeyim, ah bir geçeyim, kendisi hakkında laflar hazırladım o durmadan laf sokup durduğu Ekşi Sözlük’te yayınlamak üzere... Ama tabii dereyi geçene kadar dayı diyeyim kendisine, budur makul olan.
2002 Dünya Kupası’nın ardından Ümit Davala’ya özenenler furyasına ben de katılmıştım. Utanarak açıklıyorum... Ben de gizli saklı yoktur.
Antep fıstığı iyidir hoştur da tırnaklarımızın etle birleştiği yerleri hep yarar eder ya ben bu duruma çok sinirlerim. Daha fazla değil ama...
"Ne değiştirebildiğin, ne yardım edebildiğin, ne de terkedebildiğin bir kadını sevmenin ne demek olduğunu bilemezsiniz..."
“Olabildiğince uzağa git. Duraksamaların geçinceye kadar kal. Başka insanlar tanı. Bir süre otobüs duraklarında yaşa... Her türden insan geçer otobüs duraklarından ve evrenin her köşesinde bir otobüs durağı vardır...”
Mükemmeliyeti aramayı bir kenara bırakalım. Pencereyi döven kar ile yağmura ve ısıtmaya çalıştığımız odamıza kapı altlarından sinsice sızan soğuğa inat içimizi ısıtacak bir şeyler yapmanın vakti geldi sanırım. Kışın tadını böyle çıkarmalı insan. Koymalı mesela bilgisayarına ya da DVD oynatıcısına bir film, izlemeli. Yanından kahvesini eksik etmemeli. Fakat içmeden önce salına salına yükselen kahve dumanı içe çekilmeli ki ciğerler de nasiplensin. Sırtımızdaki battaniye çoktaaan bedenimizle bütünleşmiş olsun. Amerikan filmlerinin bize gıpta ettirdiği o Noel günlerini yaşayamıyoruz belki bu topraklarda, ancak bazı şeyleri kendimizce yaşamanın yollarını keşfediyoruz bu sayede, üstelik kimse özelimize karışamıyor böyle anlarda ve bunun yaşattığı hazzın önüne geçebilecek tek bir Allah'ın kulu da olmuyor. Love Actually tam da yukarıda çizmiş olduğum tablonun eksik kısmını tamamlıyor aslında. Size de sadece o kısmı tabloya yapıştırmak kalıyor. Film dilimize "Aşk Her Yerde" olarak çevrildi. Orijinal isimlerin Türkçe'ye çevrilmesi konusundaki fiyaskolar yanında bu çeviri masum duruyor aslında. Filmin ilk dakikalarında kulağımıza çalınan "Aşk aslında her yerdedir, siz sadece bakmasını bilin" tarzındaki söylem buna önayak olmuş olabilir pek tabii. Her ne kadar bana "Yok öyle bir dünya" dedirtmiş olsa da ister istemez inanmak istiyor insan iki buçuk saat boyunca kendisine sunulanlara. Pesimizm forever! Sekiz farklı karakter, her biri farklı bir hikâyeye sahip ve yine hepsi tek bir filmde biraraya geliyorlar. Sokakta duysak "Yok artık" diyeceğimiz türden hikâyeler pek çoğu... Hizmetçisine gönlünü kaptıran bir başbakan, aşk acısından öleceğini düşünen - sanırım 12 yaşındaki - bir çocuk, kocasından şüphe eden bir eş, vurdumduymaz bir rock yıldızı, iki erkek arasında kalmış bir genç kız, gönül verdiği kişinin dilinden anlamayan bir adam, işini gerçeğe vuran bir porno yıldızı, ve 2 yıllık arkadaşına hislerini açıklayamayan bir kadın... Hepsi Noel arifesinde kaderlerine bir çıkaryol bulabilmek için Love Actually'de biraraya geliyor. Filmin sundukları sadece öyküleri ile sınırlı değil. Siz farkına varmadan kırmızı halıyı seriyorsunuz, ünlü isimler onun üzerinde yeteneklerini sergileyip sizi mutlu ediyorlar. Oyunculuğundan zerre haz etmediğim Hugh Grant'ın beni yegane şaşırtmışlığı bu filme tekabül eder. Karayip Korsanları'nın Davy Jones'i Bill Nighy'e katıla katıla gülebileceğimi ilk olarak bu filmde keşfettim. Bu isimler ile bitmiyor tabii yıldızlar geçidi... Keira Knightley, Liam Neeson, Emma Thompson, Rodrigo Santoro, Martine McCutcheon - ki kendisi beni benden almıştır - ve Alan Rickman gibi isimleri hep birlikte görmek de izleyenleri mutlu edecektir. Ayrıca Rowan Atkinson, Elisha Cuthbert, Billy Bob Thornton, Claudia Schiffer ve Dennis Richards'ı ucundan azıcık göstermek gibi bir bonus da var... Haydi ben son zamanlarda epey melankolik takılıyorum - ve bu durum bir süre daha böyle gidecek gibi görünüyor - diye oturup ilk paragrafta saydıklarımı yaptım ve Love Actually'i yeniden izledim, siz ne maksatla izleyeceksiniz? Hemen söyleyeyim... Yeni yıl kapıya dayandı... Bir planınız yoksa eğer, yani Taksim'e falan gidip kurtlarınızı dökmeyecekseniz, evinizde oturup Love Actually izleyerek selamlayabilirsiniz 2009'u. Ne de olsa bu film Home Alone ile birlikte izlenebilecek en iyi yılbaşı filmidir.
Abinin birinin aklına - ki bu abla da olabilir şu aşamada bilemiyorum - dünyanın çeşitli şehirlerine gidip sokak çalgıcılarına söylettiği Stand By Me'yi kaydetmek gelmiş. Sonra bunların hepsini bir güzel harmanlamış ve ortaya bu muhteşem video çıkmış.
"I've never lived closer to danger, but I've never felt safer. I've never felt more confident, and people could spot it from a mile away. And as for this, the violence? I gotta be honest - it grew on me. Once you've taken a few punches and realize you're not made of glass, you don't feel alive unless you're pushing yourself as far as you can go."(Green Street Hooligans - Elijah Wood)
Her daim erkek çocukların kendilerini eğlendirmek ve oyalanmak için bulacakları meşgaleler kız çocukların sahip olduklarından daha fazladır. Kızlar köşe başlarında ya da oadalarında evcilik oyunlarına fena halde sararken, ve hatta belki de sokakta ip atlarken, erkek çocuklar sabahtan akşama kadar top peşinde koşturabilir, bir anda kendilerini kovboy-kızılderili çatışmaları arasında bulabilir, bilyeleri tokuşturabilir, meyve bahçelerini yağmalayabilir, yaşına başına bakmadan tavla bile oynayabilir, geride hâlâ zaman kalmışsa bilgisayar başına geçip kendini sanal dünyanın kolları arasına bırakabilir. En nihayetinde; "Based on a true story..." Her ne kadar çocukluktan yeni çıkmış bir birey olsam da şimdiden özlem duyuyorum ben çocukluğuma. En çok da kaleleri taştan yapılmış bir sahada top koşturmak ve bilgisayar oyunlarında dünyayı kurtarmaktan haz alırdım. Geldiğim nokta itibari ile değişen hiçbir şey yok. Sadece toplara eskisi kadar sık vuramıyorum; hafta bir, iki haftada bir... Öte yandan bilgisayar oyunları ile aramızdaki bağ hâlâ aynı kuvvetiyle devam ediyor.
Birçokları gibi oturup saatlerce futbol oyunları başında vakit harcamıyorum. İşin futbol kısmı bilgisayarda yaşanacaksa eğer bu genellikle Championship Manager olur. Benim gönlümdeki tahtın sahipleri bellidir aslında; Resident Evil, Silent Hill, God of War... Tüm bunlardan ayrı, nazarımda bambaşka bir yere sahip bir yapım daha var ki o da Metal Gear Solid serisidir. Allah çarpar vallahi, oyun deyip geçmemek lâzım...
1998 yılında edinmiş olduğum ilk PlayStation için Konami firmasının üretmiş olduğu bir oyundu Metal Gear Solid. Benim kendisiyle tanışıklığım birkaç sene rötarla bir komşumuz sayesinde olmuştu. İlk görüşte aşk derler ya, bu olmalıydı, oynamamış ve sadece izlemekle yetinmiş biri olarak... Sonrası sadece bekleyişti... Komşunun oyunu bitirmesini bekliyordum ki ondan alabileyim, ekran başında sabahlayabileyim.
Oyunun orta derecede İngilizce gerektiriyor oluşu ve benim o dönemde sıfır İngilizce ile yaşantıma devam ediyor oluşum bile Metal Gear Solid'in başına oturmam için bir engel teşkil etmiyordu. Evet, oyunun konusu hakkında zerre fikrim yoktu ama kendinizi bir Hollywood aksiyonu içinde hissediyorsanız kimin yabancı dile ihtiyacı olurdu ki!
Oyunda beni ve benim gibi birçoklarını çeken neydi? Neticede oyun piyasasına sürülen ilk aksiyon oyunu değildi MGS. Evet, ilk aksiyon oyunu değildi belki ama getirdiği pek çok "ilk" vardı, orası kesin. Tomb Raider'in, Resident Evil'in, Max Payne'nin sunamadığını devrim niteliğinde sunmuştu. Bir kere bu oyunda esas olan pata küte düşmana dalmak değil, gizlilik içinde, adeta bir hayaletmişsiniz gibi hareket etmekti. Silahınız bu oyunda aslında sizin en büyük düşmanınız oluyor ve yanlış yer ve yanlış zamanda kullandığınızda kendinizi imha edebiliyordunuz. Yıllar sonra ilk MGS'yi yeniden oynadığımda artık her şey çok daha açıktı tabii. İngilizce'nin gözünü seveyim...
PlayStation2'nin piyasaya sürülmesi ile birlikte oyun konsolları çağ atlamış oldu. Bu aletin satışa sunulmasıyla kullanıcıyı PSX'e (PlayStation) bağlayan hiçbir şey kalmamış oldu. Çünkü PS2, PSX'in yapabildiği her şeyi yapabiliyor ve üstüne de hatırı sayılır ölçüde koyuyordu. PSX'i damdaki yerine pabuçlarıyla birlikte göndermem ve PS2 için ilk sunulan oyunlardan biri olan Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty'nin dünyasına kendimi kaptırmam fazla sürmedi.
Kısa bir süre sonra üretilen Metal Gear Solid 3: Snake Eater ise video oyunları tarihinde artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağının kanıtıydı adeta. Bir oyundan çok interaktif bir filmi anımsatan; senaryosu, jeneriği, müzikleri ile insanı kendine hayran bırakan bir yapımdı. Oyunun ana karakteri John, nam-ı diğer Solid Snake, Soğuk Savaş sonrası Rusyası'ndadır. Bu ülkede üretilmekte olan bir silah ile Amerika'nın herhangi bir yerini vurmak mümkün olacaktır. Bir ajan olarak görev bellidir aslında...
Metal Gear Solid 3: Snake Eater'in asla sadece bir oyun olmadığını belirttim. Eğer ki bir video oyununun sonunda gözleriniz doluyorsa, konsolu kapatmaya eliniz varmıyorsa, bu söylediğimin bir gerçekliği var.
MGS3'te yapay zekanın da tavan yaptığını belirtmeden geçmeyeyim. Oyunda belli yerlerde yüzleşmek zorunda kaldığınız The Fear, The Fury, The End, The Sorrow, The Pain, Colonel Volgin, Ocelot ve en nihayetinde The Boss bunun en güzel kanıtı. Hemen The End'i ele alalım mesela... Oynayanlar bilir... The End 100 yaşını devirmiş, ayağa bile kalkamayan, "sniper'in babası" olarak nitelenen biridir. Aslına bakarsanız kendisi hayatta bile değildi ve enerjisini güneşten aldığı an gözlerini yeninden açabiliyordu. Kendisi ile yapılan kapışmanın orta yerinde oyunu kaydedip kapatabiliyor, birkaç gün sonra oyunu yeniden açtığınızda ihtiyarın güçten düşmüş olduğunu ve bunun nedeninin de kapışmanın günlerce sürmüş olması olduğunu görüyorsunuz. Birkaç gün daha bekleseydiniz eğer, The End ile savaşmanıza gerek bile kalmayabilirdi. Oyunda alt etmesi en zor düşmanın The End olduğunu düşünürsek, bana çok da makul bir çözümmüş gibi geliyor :)
MGS'nin tüm gerçekçiliğinin yanı sıra zaman zaman gerçekdışılığa da başvurulmuş olduğunu görüyoruz. Yine oyun boyunca karşımıza çıkan düşmanlar bize bunu gösteriyor. Okkalı düşmanlarınızın bir bölümün aslında ölü olması, kimisinin de suda bile yürüyebiliyor olmasından bunu anlayabiliriz. Ancak The Cobra Unit adı altında biraraya gelen bu esas düşmanların isimlerine bakınca aslında tüm bu isimlerin oyunun ana karakteri Snake'nin hislerini sembolize etmiş oldukların görürüz. Etkisiz hâle getirilen her biri Snake'nin kurtuluşuna giden yoldaki bir duvarı daha ortadan kaldırır.
Kullanmaktan bir hayli nefret ettiğim basit bir tabir var; "anlatılmaz yaşanır"... Hani hayatımda tek bir şey için kullanacak olsam bu tabiri sanırım hiç düşünmeden Metal Gear Solid serisi için ve özellikle oyunun üçüncüsü için kullanırım. Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots'u henüz oynama fırsatı bulamadığım için yorum yapamam ama oyunun PS3'te sürüldüğünü bilmek yetiyor aslında. PSX ve PS2'den sonra bir de PS3 sahibi olursam günün birinde, joypad'i elime ilk kez MGS4 için alacağım kesin.
Metal Gear Solid 3: Snake Eater, bir video oyunu için gereğinden fazla gerçekçi... Henüz oyunun başında, jenerikte, Cynthia Harrell'in harika sesi eşliğinde muhteşem Snake Eater şarkısı bizi havaya sokuyor, oyunun sonlarına doğru Elisa Fiorillo'nun performansı ile Don't Be Afraid ile hüzünleniyoruz ve oyun sonunda "cast" akmaya başladığında fonda çalan Starsailor imzalı Way to Fall ile koyveriyoruz kendimizi.
Neticede, devletleri için her şeylerini veren ama günü geldiğinde devletlerinin sırtlarını görmek zorunda bırakılan isimsiz kahramanları ve anlamsız düşmanlıkları ironik hâliyle gözlerimizin önünde buluruz.
Kendimi yeniden bu bloga adayacak bir şeylere ihtiyacım var sanırım. Evet, böyle bir sorunum var.
Blog dedim de artık bunları okumak yazmaktan daha hoş geliyor bana. Şimdiye kadar bunu layıkıyla yerine getirememiştim. Artık hak ettiğini düşündüğüm bloglara hakkını vermenin zamanının geldiğini düşünüyorum.
Sizleri bilemem ama ben Yunanistan'daki son ayaklanma dolayısıyla Yunan halkını çok takdir ettim. Olayların patlak vermesine sebep olan şey 16 yaşındaki bir gencin polis kurşunuyla can vermesiydi. Adamlar bu olaya bizler gibi sessiz kalmak yerine ülkeyi polise dar ettiler. Türkiye'de her gün bir yerlerden "polislerin cesaretini" ortaya koyan haberler alıyoruz, üzülüyoruz ama hiçbirimiz bir şey yapmıyoruz!
30 Ekim 1938'e götürüyorum sizleri. Amerika'dan bir eyalet ama hangisi olduğunu bilmiyorum. O vakitler tek bir radyo kanalı yayın yapmakta. Radyolarda da her akşam sesli tiyatrolar sergilenmekte. 30 Ekim akşamı sergilenecek tiyatro Orson Welles'in ünlü eseri War of the Worlds... Oyunun bir yerinde, oyun gereği, flaş haber veriliyor ve ülkeyi Marslılar'ın bastığı belirtiliyor. Radyolarını o an açan binlerce insan bu durumu gerçek sanıp kendilerini ovaya bayıra atıyorlar. Ya yaaa, inanmazsın ama bu gerçek... Olmuş bu!
Kar olsak da yağsak... Bunun yağacağı yok!
21-22-23 Aralık'ta ODTÜ'de Türkiye İnternet Konferansı gerçekleştirilecekmiş. Gitme fırsatı bulan olursa bizimle de bir paylaşıversin. Merak ediyorum internetteki son durumu, kapatılmanın eşiğindeki internet sitelerini...
SOAD'ın Eurovision 2009'da Ermenistan'ı temsil edeceği doğru mu?
Tam da bu mevsimde, yağmur pencereleri döverken... Sahlep için, üzerinden tarçınını eksik etmeyin.
Tavla oynamayı hâlâ bilmiyorum ve bundan ötürü nedense çok mutluyum.
Gece yatağınıza yattığınızdan adınız gibi eminseniz ve fakat sabah gözlerinizi salondaki kanepede açıyorsanız bunun açıklaması ne ola ki?
"Usulca gelmeli gerçek aşk derin bi' fısıltı gibi, eğer ki bu yitik zamanda cennetler çiçeklenir, sendendir. . ."
Stjepan Tomas'ı bu denli çok sevdiğimi düne kadar bilmiyordum. Evet!
Konuyu biliyorum... Hissettiklerimi biliyorum... Yapmam gerekeni de biliyorum, peki ama neden yapamıyorum? Kelimelerin yan yana gelip ağızdan çıkması bazen neden bu denli zor oluyor?
Paralel hangisiydi meridyen hangisiydi ya?
Harekete geçebilmek için zamanım daralıyor. Sadece 2 haftaya sahibim...
Hey taksiiiii, bütün işlerim gitti aksi... Bari sen dur be taksi!
Uzun zamandır anlamlı bir anket eklemeyi düşünüyordum. Daha önce yaptıklarımdan çok uzakta, içinde espri barındırmayan, tadında, ve gerçekten anlamlı bir anket... Geçtiğimiz günlerde bir belgesel kanalında rast geldiğim "Fantastiğin Sineması" adlı yapımı izlerken yer çekimini buldum! Bir yılı aşkın süredir burada elimden geldiğince yazmaya çalışıyorum. Şimdiye kadar bir kez olsun Türk sinemasının miladı olan Yeşilçam hakkında yazmamış olduğuma şaşırdım. Üzüldüm biraz da, kendime kızdım. Her ne kadar konusu açıldığında aşağılamaktan vazgeçmesek de kendimizi inkar ediyoruz biraz da... Çünkü öyle ya da böyle, bir şekilde, rastladığımızda televizyonda ilk izlediğimizde hissettiklerimiz bedenimize hakim oluyor. Dünyanın hiçbir sinemasında bulamayacağınız bir sıcaklığı var Yeşilçam'ın... Ben sanmıyorum ki Türkiye dışında başka bir ülke fi tarihinden kalma filmlerini, hâlâ, televizyon kanallarında yayınlasın. Kimse sittin sene önceki yapımlara ilgi duymaz. Aslında ilgi duymak demeyelim, ama bu devirde aynı filmi ayda iki kere izlemeye tahammül edemez. Biz bunu yapıyoruz. "Yeşilçam'a biraz saygı" diyenler farkında değiller ama Türk milleti Yeşilçam'a zaten saygısını da gösteriyor, vefasını da... Yoksa bu zamanda ısrarla eskileri izliyor olmazdı. Hiç düşünmüyoruz aslında vakti zamanında ellerindeki imkanları. Yoksa keyiflerinden mi çöp tenekelerini uzaylı kılığına soksunlar! Her şeyi zamanına göre değerlendirmeyi bilsek böyle olmayacak belki. Artık her türlü imkana sahip olmalarına karşın elle tutulur bir yapım sunamayanlar mı suçlu, yoksa kısıtlı imkanlar içinde ellerinden gelenin en iyisini yapanlar mı? Bir anket için son derece uzun ve belki de gereksiz bir giriş oldu bu. 31 Aralık 2008'e kadar blogun sağ sütununda yer alacak olan ankette sizlerden Yeşilçam'ın en güzeli ve en yakışıklısını seçmenizi isteyeceğim. Kimi surdan sura atlayıp kötülere karşı amansız bir mücadeleye girdi, kimi geceyarısından önce balodan ayrılmanın telaşına girdi... Kimi James Bond'un Türkiye şubesi oldu, kimi "Turkish Casanova"ydı... Kimi Mavi Boncuk'u verecek birini ararken, kimi tüm güzelliğiyle köylü kızıydı... Her bir anket için 10'ar adet adayımız var. Kanımca şu güne kadar blogda yer alan en anlamlı anket de bu olacak. En azından benim nazarımda öyle. Lafı daha fazla uzatmadan adaylara geçelim öyleyse. Bu arada unutmadan, üzülerek söylüyorum ama her bir anket için sadece tek bir oy hakkınız var. Dolayısıyla oy vermeden önce iki defa düşünün. Hayatta olanı ve olmayanına... Saygı ve selamla...
Beklediğimden daha komik buldum A.R.O.G.'u. Aslında daha doğru bir tabirle A.R.O.G.'a giden süreç, film ve filmden sonrasını bir bütün olarak ele alırsam bunu iddia edebilirim. 1 ay önceden almıştım biletimi. Fakat ilk güne değil, ta 11 Aralık'a. İlk gün dururken neden 6 gün sonrasına aldığımı sormayın, yanıtını ben de bilmiyorum. G.O.R.A.'dan bu yana bir komedi filmine ciddi anlamda güldüğümü hatırlamıyorum. Buna yabancı yapımlar da dahildir. Ne idüğü belirsiz, 3 günde çekilen, ilkokul esprileri ile belden aşağı komikliklerle dolu ve film adı altında yutturulmaya çalışılan Türk menşeili yapımlardan bahsetmiyorum bile. A.R.O.G. vizyona girmeden evvel yerden yere vurulacağını tahmin ediyordum. Millet olarak pek bir şey beğenemiyoruz biz, hele söz konusu sinemaysa hiç! Gözünün üstünde kaşı olmayanı idam sehpasına gönderiyoruz gözümüz kara... Velhasılı kelam yanılmadım da. Film hakkında yapılan yorumların yüzde 75'i olumsuzdu. Neye dayanarak? Karşılaştırmayı da çok seviyoruz biz. G.O.R.A.'dan daha iyi değilmiş kimilerine göre. Bana göre çok daha iyi olmasının yanında, "Daha iyi olacak" diye iddia eden mi vardı ki? Tüm bu curcunanın giderek büyümesinin yegâne sebebi olsa olsa bir yıl önce başlayan reklamlar olabilir. Beklentiler artmıştı haliyle... Gelelim benim A.R.O.G. macerama... Cinebonus Antalya Migros AVM'de izleme fırsatı buldum filmi. Sinema salonunun en baba tarafıdır en arkadaki koltuklar. Yanınıza bilmişin, çatlağın, gerizekalının birisi gelmezse film tadından yenmez. Şansım bu defa pek yaver gitmemiş olacak ki yanıma tam da yukarıda saydığım özelliklere sahip bir hatun oturdu. Bayan olması felaketin boyutunu ikiye katlıyor tabii. Yaklaşık 45 dakika sürecek olan reklam kuşağı başladığında başıma geleceklerin sinyalini de almış oldum yavaştan. Gariptir, reklamların her birinde öyle ya da böyle bir İstanbul manzarası yer alıyordu. Yanımdaki hatun kişisi saydırmaya başladı: "Aha bak burası Çiçek Pasajı", "İstinye Park'daki sinema perdeleri bu salonun tavanı kadar, eheuheu", "Boğaziçi Köprüsü'nü özledim, keh keh"... Bir insanın durduk yere neden Boğaziçi Köprüsü'nü özleyeceğini düşünürken film başladı. Film başladı başlamasına da ben beyaz perdede gördüklerime mi yoksa yanımdaki gerizekalıya mı gülmem gerektiği konusunda şüpheye düştüm. "Neydi o gökyüzünden düşen siyah kapı?", "Ahaha viagara şelalesi dedi yahu", "Topa atlayan kaleci başkasıydı, valla başkasıydı" gibi kendisinin zeka seviyesini kavramama yardımcı olan cümleler kurmaya devam etti. 15 dakikalık ara verildiğinde biraz nefes alacağımı umuyordum ki nafile... Ekranda yeniden beliren bir reklam... Reklamda ellerindeki para destelerini savurup duran şahıslar ve yanımdaki aptalın sarfettiği "Ahaha, aynı ben yahu" cümlesi. İşte o an Allah'a yaklaştığım andı! Burada bu kadar saydırdım kendisine ama bunları okuduysa kendisine yine bir teşekkür etmek isterim. O olmasaydı A.R.O.G.'dan bu kadar haz alamazdım sanırım. Peki filmi nasıl buldum? Sinema kültürü Empire State'nin tepesinde gezen Türk sinemaseverlerin aksine amacına ulaşmış, haliyle başarılı bir yapım olarak niteleyebilirim A.R.O.G.'u. İnsanlar ne bekliyordu bu filmden onu anlayamıyorum. Oscar'a aday olmasını mı acaba? Kemal Sunal, Şener Şen, İlyas Salman... Bu insanlar bir döneme damgasını vurmuş, Türk sinemasında bir komedi kültürü oluşturmuş isimlerdir. Her biri devrini tamamladı, sahayı yeni isimlere bıraktılar. Biz bekliyoruz ki yeni isimlerin hepsi onların bıraktığı izleri takip etsin. Hayır, kusura bakmayın ama yok öyle bir dünya. Cem Yılmaz, Yılmaz Erdoğan, Ata Demirer... Hepsi de kendi yollarını çiziyorlar. Beğenirsiniz beğenmezsiniz ama bu böyle, böyle de devam edecek. Yukarıda da belirttim. Cem Yılmaz filmin reklamını bir yıl öncesinden bu yana yapıyordu. Haliyle beklentiler arttı ama bu sadece Türkiye'de değil, dünyada böyle. İddialı yapımların duyurusu, afişleri, fragmanları aylar önceden izleyici karşısına sunulur. Bu açıdan bakarsak da ben Cem Yılmaz'ı aklarım. A.R.O.G., G.O.R.A.'nın aksine daha çok göndermeler üzerine kurulmuş bir film. Esprileri doğrudan göze sokmak yerine, satır aralarına yerleştirmeyi seçmiş bir yapım. Yani Cem Yılmaz piyasadaki kalıplaşmış komedi filmlerinden sıyrılmayı denemiş. Kimi göndermeler havada kalmış olsa da bunun denenmiş olması takdiri hak ediyor. Ben anladığım, anlamadığım, yakaladığım ve yakalayamadığım tüm göndermelere gülmeyi başardım. Deyim yerindeyse şapşala döndüm ama filme gitmekteki niyetim de bu değil miydi zaten? Eleştirilerim de var tabii. Dile getirmek isterim... Film senaryo bakımından ele alırsak G.O.R.A.'nın yanında terazide hafif kalıyor. Kimi bölümlerin zorlama çıkmış olduğu ilk bakışta göze çarpıyor. Fakat Cem Yılmaz zekasının ürünü esprilerle pek de önemsemiyorsunuz bu durumu. Absürdizm forever! En takıldığım nokta ise durmaksızın gözümüze Cem Yılmaz sokulması oldu. Tamam, tabii ki film bir Cem Yılmaz filmi, elbette ki kendini ön plana çıkaracak, fakat sen bizi bir Hasan Kaçan, bir Özkan Uğur'la kandırmış oldun film öncesinde. Bir ara kendimi Bir Tat Bir Doku'yu yeninden izliyorum sandım. Bunun da tek nedeni Cem Yılmaz'ın kendisine üç rol vermiş olması ve bütün esprileri bu rollere pay etmiş olması. Ne yalan söyleyeyim ben bu filme G.O.R.A.'ya güldüğümden daha fazla güldüm, çoğunluk anlamsız bulabilir ama yine de bu durumu garipsedim. Neticede Cem Yılmaz, G.O.R.A.'da da birden fazla rolü kendisine saklamış fakat tüm malzemeyi tek başına midesine indirmemişti. Çok önemli bir mevzu daha var. O da son dönemdeki birçok yapımda olduğu üzere belaltı esprilere başvurulmamış olması... Evet, filmin bir veya iki sahnesinde küfür duyduk, fakat küfür zaten tadında bırakıldığında komedi filmlerinin olmazsa olmazıdır, ki A.R.O.G.'daki söz konusu sahneler kesinlikle sırıtmadı. Buradan anlıyoruz ki küfür konusunda aşırıya kaçmadan da komedi üretilebiliyormuş. A.R.O.G. hakkında şimdilik söyleyeceklerim bu kadar. Sizin de söyleyecekleriniz varsa yorum tuşunun aşağıda bir yerlerde olduğunu belirtip, Ekşi'deki son cümlem ile bu yazıyı bitiriyorum: "Bağırmayan taraftar siktirsin gitsin!"
Girişlerden nefret ederim. Bir türlü beceremiyorum. Konulara dalalım hemen!
Tüm gariplikler bizde olmuyormuş mesela. Hani şu “Ancak Türkiye’de olur” dedirtenlerden bahsediyorum... Kameralarımızı İngiltere’ye çevirince görüyoruz ki abimizin biri atın tekine tecavüzde bulunmuş. Üstelik bunu aynı ata ikinci kez tekrarladığı için 3 yıl hapis cezasına çarptırılmış. Artık kendimizi biraz daha rahat hissedebiliriz sanıyorum...
Medeniyetin kalan son dişini de kırmışız. Van’da kurulan bir kadın derneği bir yıldır faaliyetlerini yürütebilmek için bir ofis kiralayamamış. Bunun nedeni ilde kadınlara kiralık daire verilmemesiymiş. Yine de şahlanıyor atlar!
Asitli içeceklerin içine inadına buz katanlara sinir oluyorum ben mesela. O buzlar eriyor, sonra içeceğin tadı allak bullak oluyor... İnsanın midesi bulanıyor tabii!
“Sevgilim sevgilim nasılsın, soğuk iç sesin kısılsın, köpüklü banyo yaparken, birden sular kesilsin”
İz TV’nin Özel Gösterim’lerine dikkat edin! Arada bir ısrarla yayınlanan “Fantastiğin Sineması”na gördüğünüz yerde dikkat kesilin.
Simit ne muhteşem bir insan icadıdır. Her şeyin modası geçse simidin modası geçmiyor. Kiminin yolda sabah kahvaltısı, kiminin vapur sefası... Çok çocuklu annelerin sokak ortasında karnı acıkan çocuklarının ağızlarını kapatmalarına yarayan bir araç bazen de... Martıları da unutmamak gerek tabii. Hamburger, döner kültürüne karşı dimdik ayakta durmayı da başarmakta kendisi. Sırf bu yüzden ayrı bir takdiri de hak etmiyor mu? Haydi simit yiyelim! Kampanya sloganı gibi oldu sanki.
İstanbul'a her yağmur yağışında radyolardan eksik olmuyor MFÖ'nün "Bu Sabah Yağmur Var İstanbul'da"sı... Sanki radyolar zorunda hissediyorlar kendilerini. Merak ediyorum, var mıdır öyle "Şunu görünce şu şarkı hemen dilime dolanır" dedirteniniz?
"If I could make you mine, I'll go wherever you will go" --> Çok güzel, çok!
Kastamonu Orman Müdürlüğü krize inat 59 işçi alacağını duyurmuş. İyi hoş ama bir gariplik de var bunda. Şöyle ki başvuruda bulunan adaylar şınav ve mekik çekmede gösterecekleri başarıya göre işe alınacaklarmış. Herhalde baltayı vurduğu gibi ağacı devirecek adam arıyorlar...
Bir buluşmaya zamanında gelmeyen insan benim sinirlerimi ciddi ölçüde bozar. Ben vaktinde yetişebilmek için olması gerekenden daha önce çıkarım evden, fakat aynı hassasiyeti şimdiye dek kimseden görmüş değilim. Benden size tavsiye... Buluşmak için belirlediğiniz saatten 10 dakika sonra buluşma yerinde olun. Evet!
Bir Gülşen Bubikoğlu vardı, ne oldu ona? Özledik kendisini. Televizyona dönse, Tarık Akan ile yeni yapımlara imza atsaya...
Ve en nihayetinde "Kendimi arıyorken olmaktan korktuğum yerdeyim."
Ha bir de, "Gözler kalbin aynasıdır yalan nedir bilmez onlar."
Tesadüf müdür bilemem... Son yıllarda her Kurban Bayramı'nda bulutların ağlamasına tanıklık ediyorum. Bu sene de öyle olacak gibi... Bugünden itibaren perşembe gününe kadar olacak kıyım işlemini elinden geldiğince temizlemeye çalışacak yağmur... Umutsuzca!
Amerikan sinemasının aksiyon anlaşıyını yerle yeksan eden bir yapımın bahsini edeceğim. O bilindik Hollywood aksiyonlarını aslında şöyle bir düşününce anlıyoruz ki aslında bu adamların yaptıkları aksiyon falan değil. Bildiğiniz hikâye... Evet, aslında hikâye yazıyor adamlar. Filmin başında yakışıklı kahramanımızı görürüz. Onun hayat öyküsüne tanıklık ederiz. Sadece bunlar bile bir filmin ilk yarısını götürür. Sonra kahramanımızın geçmişte yaptıklarının hesabını ödeyeceği ana geliriz ki dananın kuyruğu göz açıp kapayıncaya kadar kopar. Elimizde kalan kıssadan hissedir... Aksiyon değil! Halbuki Fransızlar'ın ellerinden çıkma Banlieue 13'ü izledikten sonra bir aksiyon filminin aslında nasıl yapılması gerektiğini görüyoruz. Diyoruz ki "Bana masal anlatma, doğrudan konuya gel". Bu filmde de zaten doğrudan konunun içinde buluyoruz kendimizi. Birkaç dakika geçmeden de kalan dakikalarda nasıl bir filmin bizi beklediğini anlayabiliyoruz. Sahip olduğu aksiyon ve sinema tarihinin en güzel kovalamaca sahneleri ile çizgi film ve çizgi roman dünyasının imkânsızlıklarını beyaz perdeye harikulade bir şekilde aktarıyor bu film. Yönetmenlik koltuğunda Pierre Morel'in oturduğu Banlieue 13'ün kamera arkasındaki esas ağır topu Luc Besson. Le Grand Bleu, Léon, Nikita, The Fifth Element, Taxi ve The Transporter gibi pek çok üst düzey filmin altında imzası bulunan Besson, Banlieue 13'de karşımıza senarist olarak çıkıyor ve film bir anda sıradışı filmler yaratma konusundaki tutkusunun bir ürünü oluveriyor. Peki ne anlatıyor Banlieue 13? 2010 Paris'indeyiz... Şehir Banlieue 13 ve kalan taraf olmak üzere ikiye ayrılmış durumda. Öyle ki bu iki bölgeyi bir hayli uzun bir duvar ayırmakta. Banlieue 13 ise suç oranının son derece yüksek olduğu, hiçbir hukuk kuralının geçerliliğinin olmadığı ve herhangi bir devlet dairesinin dahi yer almadığı belalı bir bölgedir. Leito ise bu bölgede büyümüş ve masumiyetini koruyabilmiş biridir. Ona göre adalet esastır ve er ya da geç yerini bulmalıdır. Banlieue 13'de kendi saltanatını kurmuş olan çete lideri Taha'ya karşı vermesi gereken bir savaş vardır. Tüm bu hengame içinde Fransa hükümetinin elindeki bir nötron bombası Taha ve adamları tarafından el geçirilir. Fakat bomba istenmeden çalıştırılır. Hükümetin elinde 24 saat vardır. Bu süre içerisinde bomba etkisiz hale getirilmezse 2 milyon insan hayatını kaybedecektir. Görevi yüklenen polis memuru Damien Tomaso'nun bu görevin altından tek başına kalkamayacağına inananlar Damien'in yanına Leito'yu da verirler. 77 dakikalık bir film Banlieue 13. Fakat bir aksiyon filminin kısa ve öz olabileceğini de kanıtlamakta. Olması gerektiği gibi başlıyor ve olması gerektiği gibi sona eriyor. Zaman mı? O da su gibi akıp geçiyor.
Bugün akşam saatlerinde gökyüzüne takıldı gözüm. Hilal şekline bürünmüş ay ve önünde parıldayan bir yıldız... Harika bir görüntüydü, harika!
Yüreğiniz avuç içinizde atsın ister misiniz? Size bunun yöntemini söyleyeceğim. Biraz rahatsızlık hissi verebilir ama denemeye değer. Yatağa sol yanınız altta kalacak şekilde uzanın. Ehm, öhm... Neyse! Sağ avuç içinizi göğüs hizanızda bedeninizin altına alın. Kalbinizi olduğu gibi hissediyorsunuz. Fakat dediğim gibi, biraz rahatsızlık hissi veriyor.
Sol yan demişken... Ben mümkün değil son yanıma yatarak uyuyamam. Ya yaaa!
Hayatımın sunumunu yaptım bugün. 2 saat boyunca sınıfa hükmettim. Evet, en birinci benim!
Tadım ve tuzum eksik son günlerde. Kısa tutabilirim bu haftayı. Zaten bu kadar geç saate almam da bundan kaynaklanıyor olabilir.
Canınız sıkılıyorsa, bir derdiniz varsa eğer kapatmayın kendinizi eve. Sokaklara vurun kendinizi. Yanınızdan geçen yüzlerce insana hayallerinizden oluşan elbiseleri giydirin. Kedileri sevin ne bileyim. Gidin deniz kenarında çay için. Çok derinden bir nefes alıp vermek bile işe yarayabilir bazı bazı...
Geçtiğimiz hafta sonu garip bir şey oldu. Benden habersiz Kültür Sepeti'nin Facebook'ta bir grubu oldu. Aslında haberim oldu ama grup açıldıktan bir süre sonra... Bir arkadaşım el atmış bu işe. "Biraz daha genele yaymalıyız seni" diye bir de bahane uydurmuş kendince. Önerileriniz, düşünceleriniz, hatta katkılarınız için: Kültür Sepeti Facebook Grubu!
Garip duygular içindeyim. Sanki bir nevi kansere yakalanmışım ve bu hastalık ayaklarımdan başlayarak tüm bedenime yayılmakta. Kendimi kurtarabilmemin yolu kanserli bölgeyi, ayağımı kesip atmak belki de... Aksi takdirde her bir noktamda bunun acısını taşıyacağım. Özellikle de sol yanımda...
Trump! Nasıl yani? (2)
-
Pazartesi günü, *Trump*’ın açık farkla (oy sayımı ilerledikçe açık farkla
olmadığını görüyoruz) kazanmasına yol açan dinamikleri tartışmıştım. Bugün *“Tru...
Kozahan'da
-
Bursa'da 1 saatim var. Koşturarak Kozahan'a ordan Kapalıçarşı'yı seri
şekilde turlamam gerekiyor. Ne aradığımı bilmiyorum. Bıçak, belki peştemal.
Ama tam...
“Yazan-Çizen LATİF DEMİRCİ” açıldı.
-
Kendine özgü mizah anlayışı ve yarattığı unutulmaz karakterler ile
milyonların kalbini kazanan Latif Demirci’nin sanat hayatına eşlik etmeye
davetlisin...
mutluluk yolu / yazar #Bertrandrussell
-
#mutlulukyolu kitabı okuma seyri oldukça uzun sürdü. Keyifli bir okuma
olduğu için yavaş yavaş ve zamana yayarak okudum. Mutluluğun aslında
peşinden koşm...
AMA ARKADAŞLAR İYİDİR İDMAN YURDU F.C.
-
Biz burda anılarımızı anlataduralım gitgide yazılarda makarasını yaptığımız
"Anı Adamı Sunay Akın" kıvamına hızlıca yaklaşıyoruz, Sunay Akın ile dalga
geçe...
Haftanın Şarkısı 89 - Unshaken
-
Merhaba.
Nasılsınız?
2019'a da girdik valla. 2 hafta da geçmiş hatta. Zaman çabuk geçiyor değil
mi? 10. yıl yazısını yazmamın üzerinden bile 1,5 ay geçmiş...
hem de çok.....
-
"özledim seni gözümün ışığı
özledim özümden gizli
gündestede yerin ayrı
özenilmiş özümlenememiş sevgi
çalakalem girip bir ozan yaşamına
çin mürekkepleriyle y...
Ankara ve Nostalji
-
nostalji. bu tek kelime beni bir süredir çok meşgul ediyor. ankara'yı
düşünüyorum. ankara'da geçirdiğim kışları ve sonbaharları. ankara'nın
romantize edile...
Replik :)
-
Dikiz Aynası - 1973
Yönetmen: Ülkü Erakalın
Oyuncular : Sadri Alışık, Sevdağ Ferdağ, Mine Koşan
Kazım, Mine'ye söylüyor:
- Ben zaten eski bir aşkın mah...
Başka türlü bir şey
-
Büyümek pek çok macerayı, pek çok yolculuğu, rüyayı, kabusu, anıyı,
unutulmayacakları, unutulmak istenenleri, hafiflikleri, yükleri,
kirlenmeyi, lekes...
Cüneyt ARKIN - GUNES NE ZAMAN DOGACAK - 1978
-
*GÜNEŞ NE ZAMAN DOĞACAK*
Kırım Türklerinden Yavuz Mehmedov (*Cüneyt Arkın*) rejim sebebiyle
yıllardır yasaklanmış olan dini faaliyetlere karşı köyün kapıs...
vecihi sendromu
-
geçen burada otururken bir portekizli arkadaş (enternasyoliz ya gari
portekizli arkadaslarimiz, ispanyol yarenlerimiz, italyan canolarimiz var)
"ben adam...
No New Office
-
[image: Career Expo 20110928 010]
Unfortunately our idea to move to a new office and take advantage of the
fact that the buildings new owners had not got in...
İHTİMAL
-
İhtimaller çok. Ve ne çok düşünür insanın beyni böyle zamanlarda. Aklın
sınırlarını zorlayıp durur sürekli. Kimi düşe yakın, kimi gerçeğe, yeni
yeni fiki...
21. yüzyılda otobüslerde uyumaya devam ediyoruz
-
ağaçlar yeniden ayaklanıyor.
eski bir küfür tekrar dilleniyor...
siyah beyaz bir filmin ortasında,
kahverengi yapraklar dökülüyor.
ne olursa olsun, sen siy...
KALMAK..
-
KALMAK
Kalmak, kaçan topunu geri döndürdüğün bir çocuğun gülümseyen gamzelerinde;
kalmak, elinden tuttuğun bir yaşlının kırışıklıklarından birinde; kalma...
-
KATYA'NIN YAZI
Trevanian
Kütüphane sağolsun, dileğimi duymuş olacak ki rafların arasından Katya'nın
Yazı'nı bırakıverdi elime. Ben de kabul ettim tabi ki...
Son Düdük!
-
Profilime bakacak olursanız 2006 yılından bu yana Blogger'in bir üyesi
olduğumu söyleyecektir size. İçinde bulunduğunuz blogda ilk göz
ağrısıydı... Başlang...
Yarım yıl
-
Merhaba arkadaşlar,
Ben iyice boşladım blogu 2 ayda bir yazı yazar oldum ama cidden dalışa da
gidemiyorum, hayatımdaki en anlamlı varlıkla uğraşıyorum :) u...
İsrail bombalıyor...
Mükemmeliyeti aramayı bir kenara bırakalım. Pencereyi döven kar ile yağmura ve ısıtmaya çalıştığımız odamıza kapı altlarından sinsice sızan soğuğa inat içimizi ısıtacak bir şeyler yapmanın vakti geldi sanırım. Kışın tadını böyle çıkarmalı insan. Koymalı mesela bilgisayarına ya da DVD oynatıcısına bir film, izlemeli. Yanından kahvesini eksik etmemeli. Fakat içmeden önce salına salına yükselen kahve dumanı içe çekilmeli ki ciğerler de nasiplensin. Sırtımızdaki battaniye çoktaaan bedenimizle bütünleşmiş olsun. Amerikan filmlerinin bize gıpta ettirdiği o Noel günlerini yaşayamıyoruz belki bu topraklarda, ancak bazı şeyleri kendimizce yaşamanın yollarını keşfediyoruz bu sayede, üstelik kimse özelimize karışamıyor böyle anlarda ve bunun yaşattığı hazzın önüne geçebilecek tek bir Allah'ın kulu da olmuyor.
"I've never lived closer to danger, but I've never felt safer. I've never felt more confident, and people could spot it from a mile away. And as for this, the violence? I gotta be honest - it grew on me. Once you've taken a few punches and realize you're not made of glass, you don't feel alive unless you're pushing yourself as far as you can go." (Green Street Hooligans - Elijah Wood)
Oyunda beni ve benim gibi birçoklarını çeken neydi? Neticede oyun piyasasına sürülen ilk aksiyon oyunu değildi MGS. Evet, ilk aksiyon oyunu değildi belki ama getirdiği pek çok "ilk" vardı, orası kesin. Tomb Raider'in, Resident Evil'in, Max Payne'nin sunamadığını devrim niteliğinde sunmuştu. Bir kere bu oyunda esas olan pata küte düşmana dalmak değil, gizlilik içinde, adeta bir hayaletmişsiniz gibi hareket etmekti. Silahınız bu oyunda aslında sizin en büyük düşmanınız oluyor ve yanlış yer ve yanlış zamanda kullandığınızda kendinizi imha edebiliyordunuz. Yıllar sonra ilk MGS'yi yeniden oynadığımda artık her şey çok daha açıktı tabii. İngilizce'nin gözünü seveyim...
MGS'nin tüm gerçekçiliğinin yanı sıra zaman zaman gerçekdışılığa da başvurulmuş olduğunu görüyoruz. Yine oyun boyunca karşımıza çıkan düşmanlar bize bunu gösteriyor. Okkalı düşmanlarınızın bir bölümün aslında ölü olması, kimisinin de suda bile yürüyebiliyor olmasından bunu anlayabiliriz. Ancak The Cobra Unit adı altında biraraya gelen bu esas düşmanların isimlerine bakınca aslında tüm bu isimlerin oyunun ana karakteri Snake'nin hislerini sembolize etmiş oldukların görürüz. Etkisiz hâle getirilen her biri Snake'nin kurtuluşuna giden yoldaki bir duvarı daha ortadan kaldırır.
Beklediğimden daha komik buldum A.R.O.G.'u. Aslında daha doğru bir tabirle A.R.O.G.'a giden süreç, film ve filmden sonrasını bir bütün olarak ele alırsam bunu iddia edebilirim.
Amerikan sinemasının aksiyon anlaşıyını yerle yeksan eden bir yapımın bahsini edeceğim. O bilindik Hollywood aksiyonlarını aslında şöyle bir düşününce anlıyoruz ki aslında bu adamların yaptıkları aksiyon falan değil. Bildiğiniz hikâye... Evet, aslında hikâye yazıyor adamlar. Filmin başında yakışıklı kahramanımızı görürüz. Onun hayat öyküsüne tanıklık ederiz. Sadece bunlar bile bir filmin ilk yarısını götürür. Sonra kahramanımızın geçmişte yaptıklarının hesabını ödeyeceği ana geliriz ki dananın kuyruğu göz açıp kapayıncaya kadar kopar. Elimizde kalan kıssadan hissedir... Aksiyon değil!
